Oude Columns

Wenst u nog oudere columns te lezen: seizoen 2005.

Columns uit de oude doos, seizoen 2006.

Zondag 12 maart 2006: Balegem.

Aandacht Aandacht …De columnist is ontwaakt uit zijn winterslaap....
Vanaf vandaag kruipt hij opnieuw in zijn pen en op zijn fiets om wekelijks “ het leven zoals het is “ van zijn teerbeminde wielerclub te beschrijven in 2006.

De voorzitter stuurde ons na het lezen van het evangelie en de ploegtaktiek de baan op voor een tocht van 36 kilometer onder leiding van gids Mark;
Dankzij een  tip van een lokale chinees werd er na de winterstop op een thuismatch van Mere met succes een belastingvrij en dubieus gokje op het nummer 21(loempia met zoetzure saus) gewaagd, zodat Jan met de opgestreken winst het herspuiten en het opknappen van de tandem liet uitvoeren…en weg waren we.

Het vroor kasseien uit de grond maar niemand die het waagde te klagen, je bent flandrien of je bent het niet. Geen mens die er aan denkt om bij -7 in zijn bed te blijven liggen , dat is voor watjes.
Bij de start waren er nog enkele nieuwe leden die onderweg niet moeilijk te overtuigen waren van onze eerbare bedoelingen…. we zetten het gat niet open, we trekken de boel niet kapot en we blijven gezellig dicht bijeen onderweg…..zelfs een duwtje aan het kontje van iemand die er een beetje doorzakt moet kunnen….’t is maar om te zeggen,euh, dat we dus geen mietjes zijn maar wel één team dat ploegt door wind en weer, en waar er gewacht wordt als het moet.

De eerste rit verliep zonder grote problemen, we speelden zelfs de volgwagen niet kwijt, en het tempo lag om en bij een matige 24 km/u.

De enige nieuwsfeiten van de dag waren de grasduik van Willy aan het kasteel van Leeuwergem,een telefoontje uit Bahrein, de opgave van moppenverteller Luc, en een verstorven bandje onderweg dat nog diende gereanimeerd te worden.

Na afloop werden we in ’t clublokaal vriendelijk getrakteerd op een warme glimlach van Elsie en een rondje of twee uit de clubkas zodat onze tenen snel ontdooiden…

Tot volgende week trouwe fietsertjes, en denk eraan komende zaterdagnacht,
Oogjes dicht…en broekjes toe…of je bent s’ochtends weer veel te moe...!!!

VDB

Zondag 19 maart 2006: Steenhuize.

Ondanks de ophokplicht vonden er 33 hun weg naar het kippenkraam.
Geen kip aan het spit echter maar wel serieus kippenvel bij de start van deze rit.
De moraal zat bij velen zo laag als de temperatuur op deze kille kleurloze zondagochtend.

Spinning-Wim met zijn twee af- en aanhollende dobbermans Rudy en Gilbert brachten het stopbordje keurig terug vooraan tot bij de meester zodat de veiligheid binnen de horde optimaal bleef.

Wim piloteerde ons door een heuvelend landschap en deed er alles aan onze bevroren kuiten op te warmen.
Doch voor velen achteraan de groep tevergeefs.
Uit de mist zag je af en toe iemand opduiken uit de kolonie groen/rode bleekscheten, sommigen letterlijk heel bleekjes tot aan die rooie oortjes…

Het ijs in de drinkbus smaakte niet meer, je tenen voelde je niet meer, en sommige “fluitjes” floten niet meer…

Bovenop elke molshoop werd er keurig gewacht, iemand zag zelfs alles dubbel aan de top, of waren het de broers de Naeyer ? Wie zal het zeggen ?

Maar, opgeven,nee, dat was er niet bij.
Afzien dedju, doorgaan miljaar, stoempen akkerdjie…
Alhoewel enkelen toch wel heel vaak even advies gingen inwinnen aan de volgwagen…

Roger had ,bij afwezigheid van zijn trouwe kompaan, een stagiair meegebracht, maar ze moesten slechts éénmaal in actie treden op de terugweg.

Aan het einde van deze rit, goed voor 51 km aan een gemiddelde van 24,2 km/u zochten we met spoed ons warm lokaal op.

Zolang het ledenaantal hoger ligt dan het snelheidsgemiddelde kijken we hoopvol uit naar volgende zondag, een ritje van 55 km naar Wetteren.

Tot volgende week en beste weerman,
Graag 10 graden erbij als het even kan.

Zondag 26 maart 2006: Wetteren.

Ik vroeg vorige week 10 graden aan de weerman en zijn weergoden, en zie, mijn smeekbede werd verhoord, er werd ons meteen 12 graden gegund.

27 moedigen, waarvan “jong” pas thuis was en “oud” pas was opgestaan, zorgden nog altijd voor een aanwezigheid van meer dan de helft van ons ledenbestand.
We vertrokken, om 9 uur zomertijd, met regenjasjes en wegkapitein Luc richting Wetteren.

Onderweg werden we vergezeld van enkele buien, genoten we van een gratis portie verse zuurstof en aanschouwden we zelfs een panoramisch zicht op de Schelde.

Ondanks het opspattende water en rondvliegende modderklodders hoorde je niemand klagen want het was eindelijk zacht in die malse regen en het parcours oogde heerlijk vlak en vlaams.

Frederik organiseerde voor zichzelf en de groep drie tussenstops, ongeveer het enige echte wielerfeit van de dag.

Een robbertje “verbaal fietsertje pesten” tussen Stijn en Jan eindigde in het voordeel van Jan toen die de gehele inhoud van zijn drinkbus over het hoofd van Stijn kieperde…en deze letterlijk met de groep mee afdroop richting Burst….wordt vast vervolgd…

Met 53 km op de tellers en nog 19 leiders in het algemeen klassement stevenen we af naar de Ronde van Vlaanderen
Maar…Eerst nog kleertjes wassen, fietske kuisen en nog zeven keer slapen…!!!

VDB

Zondag 2 april 2006: Mini Ronde van Vlaanderen (afgelast).

7u30...helderblauwe hemel ....stralend zonnetje...winderig...bijna 10 graden…ideaal fietsweertje.

8u30…boomtoppen kreunen onder de zuidwestenwind…druppels worden pijpestelen…overgang naar een echt hondenweer.

Vele leden zagen er echt naar uit om net voor de doortocht van de dames en de profs enkele kuitenbijters te bedwingen…maar tevergeefs, het aanwezige bestuur past het huishoudreglement toe zodat deze klassieker, met drank in de bus en spijt in het hart werd afgelast…

Er is nog één troost…de echte Ronde ging wel door…al zal het voor velen wel gekriebeld hebben en zal stilzitten in de zetel onmogelijk geworden zijn…

Bewaar jullie adrenaline voor komende zondag mannen !

VDB

Zondag 9 april 2006: Oudenaarde.

Nog steeds te koud voor de tijd van het jaar, maar met een droog wegdek en een helderblauwe hemel hadden een paar enkelingen het toch aangedurfd de korte broek aan te trekken.

Onze gids vandaag, Ayran haalde deze keer geen kuitenbijters vanonder het stof maar schonk ons een biljartvlakke rit naar enkele landelijke gemeentes rondom Oudenaarde.

De eerste 22 km liep het tempo nog wat stroef, zo tegen de wind in, maar eens na het keerpunt over de brug aan de Schelde, klom het tempo gestaag de hoogte in en zakte niet meer onder de 25km/u.

We genoten van de vergezichten in de scheldevallei, van dat heerlijk parfum van versbemeste akkers, van leeuweriken in de lucht en van vlaamse gaaien in de boomtoppen…

Geen kasseien voor onze wielen vandaag, en ook geen kassei voor een belg vandaag in Roubaix…het kan niet elke week feest zijn.

Aan het einde van onze rit, slechts één lekke band,nagenoeg niemand in de problemen en meer dan 60 kilometer afgebold..

Op naar de kaap van 70 kilometer…

Zondag 16 april 2006: Paasrit (afgelast).

Paaszondag…klokradio gaat aan, weerbericht zweeft in de ether , voorspellingen zijn uiterst negatief.

Ik pomp wat zuurstof in de banden, eet een volkorenboterhammetje, pak dat rijsttaartje toch maar in.

Het water klettert tegen de ruiten, de daggoot slikt nog net door.

Normaal gezien denken we, we gaan fietsen onder het mom van schuilen kost tijd, douchen hoeft thuis dan niet meer.
Met het hoofd naar beneden, klief ik door wind en regen, overspoeld door zelfmedelijden, en de vraag sijpelt over je lippen,waarom doe ik dit mezelf aan?  
Want het regent, en ik heb het koud, en je kilometertellertje lijkt wel stil te staan.
Waterdruppels lopen, via mijn haar, mijn voorhoofd, neus en hals m'n kraag in.
Uit de andere richting duikt er nog ééntje op,ik ben niet de enige gek die zich in deze akelige weersomstandigheden bevindt.
Als wij elkaar passeren kijken we elkaar begrijpend aan.
Niets tussen ons dan de regen.
Daarna komen er twee meisjes, tas op de rug, rok aan, veel doorweekter dan ik ben, een oudere dame met boodschappentas,rustig trappend.
Eén voor één passeren ze mij, en steeds weer die blikken die elkaar kruisen.
Plots hoor ik de bel rinkelen en zie ik in de verte lichten knipperen.
Shit, doorfietsen man.
Ik zet een sprint in, maar tevergeefs,ik ben te laat. De slagbomen gaan naar beneden.
Maar nu weet ik het. Ik voel het,ik ben niet alleen in dit lot.
Want achter mij komen nog druipende fietsers.
Het begin van een klein peloton in regenpakgehulde bikkels, die wekelijks hun tocht afleggen.
Misschien lijken wij in niets op elkaar, maar op dit moment hebben we allen wat gemeen :
we hebben het koud, we zijn nat en we willen allen verder, maar eigenlijk ook naar huis.
Zwijgend staan we daar, voor de slagbomen,kijkend naar de boemeltrein en de lachende zondagsgezichten aan het raam op de trein.
We staan daar…en het giet,  elkaar terloops aankijkend, een ogenblik medeleven tonend in een treurige blik welke we vervolgens afwenden om weer in de oneindige regen verder te turen.
We staan zwijgend, maar we weten dat het goed is want onze kilometers die nemen ze ons niet meer af.
Zodra de slagboom open gaat rijdt iedereen zo snel mogelijk verder.
Ik ook, maar nu met mijn hoofd fier omhoog, want ik was erbij, in de regen.
Lotgenoten onder elkaar ,dat heeft onze doorweekte harten verwarmd.

Een uurtje verder…klokradio gaat weer aan, het water klettert nog harder tegen de ruiten, de goot slikt niet meer door…het was maar een droom want uit mijn bed ben ik niet meer gekropen…

…met een paaskonijn aan mijn zijde is deze paashaas gewoon lekker in zijn konijnenpijp gebleven…sorry fiets…

Zalig……Pasen en tot zondag !!

VDB

Zondag 23 april 2006: Liedekerke.

Als voorbereiding op de daguitstap naar Nederland hadden we na de annulatie van de vorige etappe nood aan wat extra kilometers.

Alhoewel het opnieuw maar net boven het vriespunt was aan de start verschenen toch al enkele warmbloeden in zomertenue aan de start, gemotiveerd door het stralende lentezonnetje.

Danny was om 8 uur stipt aan zijn vuurdoop toe als wegkapitein. Met een verschroeiend tempo stoven we na de start richting Herzele.
Met de gedachte, dat elke weg wel naar Rome leidt, zo ook maakten we ons weinig zorgen over de hellende aanloop in de tegenovergestelde richting van onze uiteindelijke dagbestemming.
Via het Zottegemse, fietsten we via Steenhuize, naar de top van de Slettemberg in Aspelare, goed voor 8%, om dan verder langs Ninove na goed 45 km de luidende kerkklokken van Liedekerke achter ons te laten.

De terugweg via Denderleeuw en Erembodegem bracht ons terug in eigen streek waar Danny nog een plaatselijk rondje onder onze wielen schoof met als apotheose de beklimming naar de windmolen in Herzele.
Op deze laatste helling ging de tandem zowaar in de aanval, meesterlijk gecounterd door Ayran en enkele volgelingen, die duidelijk nog wat poeder over hadden.

Na goed 3 uur werden de vooropgestelde 76 kilometers vlotjes gehaald, en dit aan een best stevig tempo, maar spijtig genoeg wel ten koste van één patriot na goed 26 kilometers.

Het dozijn leiders heeft nu 280 kilometers op het bord, daar kan volgende zondag zelfs de helft bijkomen als je opnieuw van de partij bent !!

Op naar zondag, op naar het buitenland !!

Zondag 30 april 2006: Hulst (daguitstap).

De eerste daguitstap van het seizoen 2006.
24 moedigen verzamelden zich aan de start, dus toch nog goed voor net 50 procent van ons ledenbestand.
Met 2 last-minute afhakers en 100 broodjes vertrokken we richting Nederland.

Net zoals de vorige weken was koning Winter nog steeds aan de macht; Hij gunde ons slechts een schamele 4 graden bij de start, zodat iedereen toch wel alweer stevig was ingepakt.

Roger, die stond er alleen voor, en dat zou een hele klus worden zo zou later blijken.

We klikten in onze pedalen om 8u35 en bolden via Oordegem, Wetteren en Kalken richting Beervelde.
Met een zuidwestenwind schuin in de rug fietsten we makkelijk 28 km/u, maar we legden wel die afstand niet af het eerste uur, dankzij enkele lekke banden op een enkele kilometers tijd tussen Kalken en Beervelde, waar zelfs de tandem een klapband kreeg op de brug over de E-17.

In een helderziend moment voorspelde Stijn ons bij het eerste oponthoud nog meer pech die dag…en hij zou nog gelijk krijgen ook.

We zagen de bui al hangen…meestal net voor ons, maar rijdend van dorp naar dorp, bleek die bui ons steeds net voor te zijn geweest zodat we op wat licht gesproei na nog vrij droog de voormiddagetappe konden afhaspelen.

Via Lokeren, Sinaai, en Stekene staken we aan de witte grenspaal na 55 kilometers de grens over.
Op Nederlands grondgebied bezochten we verder Heikant en Sint-Jansteen om na 63 kilometer het omwalde Hulst te bereiken waar we NIET halt hielden aan de Grote Markt, en ook NIET aan die ene erotheek, die ze allen natuurlijk hadden gezien.

We maakten een kleine lus in het centrum en maakten zo rechtsomkeer richting België, in het gezelschap van enkele dreigende wolken.

Na bijna 70 kilometer bereikten we vrij droog Taverne De Rotonde, waar we onze middagstop hadden gepland. Ook al was de bazin even vergeten dat we kwamen, we waren er zeker niet alleen. Er was een rally aan de gang zodat de zaak afgeladen vol zat met wielertoeristen in alle kleuren en alle leeftijden, en ook die hadden broodjes voorzien.
Terwijl we onze fiets parkeerden gingen de hemelsluizen open, de lucht smolt dicht en werd donkergrijs.

De 100 broodjes werden in een mum van tijd verslind, vaak vergezeld van een dagsoepje, een warme chocomelk of koffie ipv de traditionele pint, om maar te zeggen hoe koud we het hadden. Er werden zelfs nog broodjes uitgedeeld door de aanwezige organisatie zodat alle maagjes voldoende werden gevuld.

Om 13uur werd besloten de terugtocht aan te vangen, het goot water en de straten werden herschapen in reusachtige plassen. Na goed 5 minuten waren we al volledig doorweekt, liep het water uit onze helm en onze schoenen en zakte de temperatuur van 10 naar 7 graden.

Mark had ondertussen de fiets en de schoenen van Wim aangetrokken, zodat Wim zijn eerste cursus tandemrijden kon aanvangen.
Op de eerstvolgende spekgladde kasseistrook in Sinaai ging de tandem tegen de grond, gelukkig enkel met schaafwonden en wat stramme spieren tot gevolg.

Af en toe verloor ik letterlijk wel eens mijn parcours, het is te zeggen mijn fichekes…maar verkeerd reden we nooit zodat we o.a. via de Vortekoestraat in Waasmunster, De Ruiter, Sint-Anna kozen voor een welgekomen extra stop op de Markt in Zele, in Gasthof het Anker, waar de meesten nog steeds kozen voor soep,choco en koffie, en wat extra suikers om de laatste 28 kilometer aan te vangen;

Het was eindelijk gestopt met regenen, de zon kwam af en toe weer door de wolken priemen, en onze stramme kille spieren trokken zich nog even op gang voor het laatste uur.

Met een constante rijsnelheid tussen 25 en 28 kilometer per uur bereikten we na 5u en 20min trappen opnieuw onze thuisbasis en hadden we met een uiteindelijk gemiddelde van 25,3 km/u toch mooi 135 kilometer afgelegd.

We hebben achteraf allemaal gezellig plaatsgenomen in het zaaltje van ‘t clublokaal waar er nog een uitbundig en warm applaus werd voorzien voor Roger want zijn dagje was absoluut stressvol, en hij heeft zonder morren de hele dag zijn handen vol gehad.
Bij deze dan ook een speciaal dankwoordje in deze column aan het adres van onze trouwe chauffeur en hersteller van dienst, Roger, vanwege alle leden en het bestuur !!!

Bedankt voor het gezelschap mannen, tot zondag, en tot beter weer !!!

VDB

Zondag 7 mei 2006: Hekelgem (officiële rit opnieuw afgelast).

Na de uitgeregende daguitstap van vorige zondag kondigde de week zich veelbelovend aan met op zaterdag zuiderse middagtemperaturen van 25 graden.

Maar…op zondag slagen we er maar niet in om te fietsen bij aangename temperaturen of zelfs gewoon droog en zonnig weer.

We vertrokken in de mist, hopend op beterschap onderweg.

Ayran wou met ons richting Brussel uit, maar de mist evolueerde eerst naar gedruppel in de eerste kilometer, in malse regen na 15 minuten, om na een half uur volledig over te gaan in meer intense regen in de buurt van Haaltert.
Voet aan de grond bij het bestuur dus, en na kort overleg werd besloten rechtsomkeer te maken aangezien enige weersverbetering duidelijk niet in de lucht hing.

Na een uurtje fietsen dreven we Burst opnieuw binnen waar de rest van de rit werd geannuleerd.
Enkele moedigen besloten toch op eigen initiatief nog een tochtje te maken maar velen verkozen huiswaarts te keren.

Deze uitgestelde rit komt later nog wel eens op onze kalender te staan.

Komt er ooit een zondag in 2006 die zacht en zonnig wordt ?  Wie zal het zeggen ?

Burst….zwaarbewolkt….en wachten !!!

VDB

Zondag 14 mei 2006: Zevergem.

Deze Moederdag ging mistig van start. Na het tegenvallend weer van de laatste maanden was het nog steeds wachten op droog en zonnig weer.
Het eerste werd beloond, het tweede zal voor een ander keertje zijn…maar we klagen niet !!

Ondanks alle familiale verplichtingen ontsnapten velen het ouderlijk huis, om in clubverband een eindje te komen meefietsen… kwestie van je prioriteiten te kennen natuurlijk.

Na een stevige start met gids Mark en motard Wim besloten ze via Leeuwergem, waar de eerste lekke band al te noteren viel, het tempo er strak in te houden richting Eke, waar we met camionet en al dwars door de plaatselijke bloemenmarkt kliefden om zonder zever Zevergem te bereiken ongeveer halfweg de rit.

De terugweg via het beruchte Zwijnaarde bracht ons om10u27 in Merelbeke, waar een moeder met 3 kindjes streekrenner Mark stond op te wachten…en waar de groep zonder stoppen gewoon doorvlamde…niet zonder het bijhorende gejoel uiteraard.

Na een kort oponthoud en enkele stevige zoenen kon Mark na een kleine achtervolging de groep weer bijbenen zodat hij vol adrenaline het tempo weer omhoog trok tot aan de voet van de Balei waar Fré zijn ketting van zijn kamwielen trok.

Uiteraard werden daar alle registers nog eens open getrokken tot op de top van deze helling vanwaar we gezamenlijk de rit afwerkten tot Burst City, na goed 70 kilometer.

Proficiat aan alle zondagsrijders, het parcours was de moeite waard, de afstand ook, de snelheid zeker, en door jullie enthousiasme was het nog plezant ook !!

Volgende week trekken we naar de Kerk van Zegelsem aan de voet van de Leberg…

Begin maar alvast te bidden…om goeie benen !!

VDB

Zondag 21 mei 2006: Zegelsem.

Het was een kille zondagochtend ergens halverwege de herfst in de maand mei.
Van enig lenteweer was het dus alweer dromen, maar het wegdek was opgedroogd.

24 clubmakkers kromden de rug, om bij windkracht 4-5 tegen de wind in te beuken, richting Zegelsem, onder leiding van mezelf en Ayran.

Na een eerste opwarmertje in Erwetegem maakten velen kennis met één van de vele steile zijwanden van de Valkenberg, ook best eens de moeite waard voor de echte berggeiten en bergbokken binnen onze club….waarop Rudy prompt ten aanval trok en Luc zoals gewoonlijk trouw bleef aan zijn buitenblad….toch voor eventjes.
 
De zwalmstreek, dat gaat altijd maar op en af, dus volgden de hellingen vrij snel op mekaar en was er weinig ruimte voor recuperatie, maar voor wie het had opgemerkt, je had hier en daar wel prachtige vergezichten !

Via de kasseien van de Haaghoek dokkerden we voorbij de kerk van Zegelsem om onmiddellijk de Leberg op te rijden, gevolgd door de afdaling van de Pottenberg en enkele onbevlekte klimmetjes middenin de groene waterkersstreek.

De stormwind was hevig tekeer gegaan de nacht ervoor en de weg lag af en toe bezaaid met afgewaaide bladeren en takken.
Vooral op de top van de venijnige molenberg, die we deze keer eens van een zijkant bedwongen,was de weg bijna volledig gecamoufleerd.

Met de Paddestraat aan onze rechterzijde en de wind in onze rug slingerden we ons via de binnenwegen van Velzeke en Zottegem terug richting Burst.

Na 62 km en aan een gemiddelde van meer dan 24 km/u bereikte de compacte groep ons vertrouwd lokaal, al dan niet met verzuurde beentjes….maar met heel veel dorst !!!

Komende zondag staat de vernieuwde rit naar Dendermonde op het programma mèt vrij parcours…

Speld je nummer maar alvast op en leg de ketting alvast klaar op het buitenblad !!!

VDB

Zondag 28 mei 2006: Dendermonde.

Nadat de hemelsluizen eind deze nacht werden vergrendeld, konden we van start gaan op een snel opdrogend wegdek, met bijna 18 graden als middaggemiddelde en een waterzonnetje dat af en toe door de wolken priemde.

28 leden werden door Fré aangekruist op het inschrijvingsblad nadat ook nog Rudy op de valreep opdook na het herstellen thuis van een lekke band.
35 seconden na de start ontplofte echter opnieuw zijn voorband zodat de hele groep reeds voet aan de grond moest zetten na de eerste bocht, en onze mechaniekers direct uit de volgwagen konden om het euvel te verhelpen.
 
Jos…duidelijk het goeie zakje bloed uit de diepvries genomen deze morgen… koos met Wim aan zijn zijde voor een hypersnelle start en met de wind in de rug pedaleerden we snel  richting Dendermonde.
Ondanks het oponthoud in het begin maalden we in het eerste uur toch 26 km af.

Een eerste “vrij parcours” met wind in de rug was gesneden koek voor de hazen onder ons en al vrij snel koos een groep van 14 het hazepad, gevolgd op kleine afstand door een tweede peleton dat de goeie vlucht had gemist.

Nadat we aan het traditionele wachtpunt eventjes op iedereen hadden gewacht en alle kots van de kin was gewreven, bleef de Dender onze reisbegeleider tot aan het keerpunt waar de krachtige wind in het nadeel ging blazen.

Na de 133ste lekke band van Fré dit jaar, net voor “vrij parcours 2”, trachtten Mark en Jan van hun tandem een bobslee te maken maar de betonnen zijwand was daar helaas niet zo voor geschikt zodat ze hun huid ter plaatse lieten en met bloed aan de handen hun weg moesten vervolgen.

Op de terugweg werd de groep in de Zijpstraat, what’s in a name, in Schoonaarde onverwacht geconfronteerd met enkele stapels klinkers die de weg voor onze volgwagen versperde.
Geen hindernis onoverkomelijk voor WTC zo blijkt, want de fietsen werden even op kant gezet en de straat vakkundig heraangelegd door enkele van onze  groenrode “Bob De Bouwers” met witte helm, tot groot jolijt van enkele buurtbewoners.

Nadat het wegdek en het tempo werden hersteld bereikten we via prachtige landelijke wegen na 70 km en nog voor 11u30 ons lokaal in Burst.

De volledige top 20 was aanwezig vandaag en de meesten keken dan ook reeds uit naar de 3-daagse van volgend weekend, waar maandagavond de kaap van 1000 km zal worden overschreden...als het weer geen spelbreker wordt !

Wie er niet bij kan zijn wegens feesten, werken, bevallingen en aanverwanten zie ik graag terug aan ons lokaal over 14 dagen.

Tot Pinksteren!

VDB

Pinksterweekend: 3,4 en 5 juni 2006: Driedaagse naar de Westhoek.

Zaterdag 3 juni 2006.

Na het voorbije winterweer op donderdag 1 juni was het even bang afwachten wat het Pinksterweekend zou brengen.
De voorspellingen van Eddy,Frank,Sabine en Gill klonken dan ook als muziek in de oren op vrijdag 2 juni.

25 uitgeslapen en afgetrainde bonken verzamelden met sportzak en fiets aan de kerk van Burst.
Alle nachtkledij en toebehoren werd keurig gestapeld in de extra volgwagen, ons ter beschikking gesteld door Luc, waarvoor dank.
Fabian was vrijwilliger om dit uitzonderlijk transport op dag 1 en dag 3 voor zijn rekening te nemen zodat de camionette,gepiloteerd door Etien zijn gewone zondagsfunctie kon uitoefenen.

Ayran,Mark en Jan namen het voortouw, en trokken de rit om 8u30 op gang.
Met de wind schuin op kop reden we via de zwalmstreek en Zingem ,Zulte, Wakken, Meulebeke,Kachtem en Roeselare naar Rumbeke, waar onze eerste middagstop werd gepland en waar de zon definitief doorbrak.
Na het verorberen van onze broodjes en het nuttigen van een fris drankje…of twee,drie….kon de zonnecrème worden bovengehaald en de armpjes en beentjes worden ingesmeerd.

Via Passendale, Houthulst en Merkem overschreden we het 100-kilometerpunt, het sein voor Jos om even een tussensprintje te plaatsen, en iedereen wist wat dat betekende...
Gelukkig had een scherp oog gezien dat er aan de kerk van Pollinkhove een cafeetje open was.
We zochten het terras rechtover de kerk op en genoten van de zon, dronken er eentje op de gezondheid van een koppeltje dat er in het huwelijk trad en waar de ceremoniebus klaar stond voor de ingang van de kerk.
Toen de meeste glazen waren uitgedronken en alle andere waren gebroken besloten we terug het veld en de polders in te duiken op zoek naar ons hotel.
Via Gijverinkhove – Izenberge – Vinkem – Beauvoorde – en Wulveringem bereikten we na bijna 140 kilometer Alveringem, waar we zowaar de wind in de rug kregen tijdens de laatste 2 kilometers.

Onze fietsen konden overnachten in de “chalet vélo”, en Jos verdeelde na een verfrissing in de prachtige tuin de kamersleutels.
Hotel Petrus had een rustige ligging middenin het groene polderlandschap en bevond zich op slechts 500 meter van het onderhouden pittoreske dorpsplein, waar de oudere huisjes, de winkeltjes en twee concurerende begrafenisondernemers de kerk insloten.

Gastrijder van de dag, Wim, bezorgde ons als medesponsor prachtige polo’s die we uiteraard allemaal hadden aangetrokken na onze verkwikkende douche, zodat WTC jong en oud er als een professioneel team plaatsnam in het restaurant….en waar er al eens werd gefantaseerd over een wit hemd met kapsalon Wim op de boord en een kostuum van Dolce & Gabana…euh,dank bij voorbaat Wim.

Op het menu een heerlijke koude visschotel, een meloensoepje met kerrie en een lamsfilet met seizoensgroentjes en rosties. Na het dessert werd er nog even nagekaart over de rit en vooral al even vooruitgeblikt naar de rit in het Heuvelland van zondag.
De ene legde nog een kaartje, de ander kroop vroeg in bed, en onze jeugd trok nog even op verkenning in het dorp.
Toen de laatste kaarter werd bovengedragen en de stilte de bovenhand nam, werden sommige snurkers abrupt uit hun slaap gerukt door een nachtelijk concerto van onze drie pianovirtuozen, Kevin,Bart en Sven…maar volgens oorgetuigen konden ze beter fietsen dan muziek maken.

Zondag 4 juni 2006.

Het versgeperst fruitsap en de heerlijke koffiekoeken brachten alle leden weer samen aan de ontbijttafels. Aangezien er weer een lange dag in aantocht was werd de nodige reserve aan koolhydraten en snelle suikers aangelegd.
Voor mezelf bleven er toch enkele van die koeken protesteren tegen mijn maag, wie de discussie zou winnen,dat was even afwachten,maar opgeven was geen optie.
Toen ook de laatste zwalpende renner met croissant in de achterzak zich melde voor het hotel konden we van start gaan voor onze tweede rit,gedeeltelijk op Frans grondgebied.

Het eerste uur vorderde niet lekker, een weerspannige graafmachine versperde onze doorgang en onze volgwagen moest rechtsomkeer maken terwijl wij als veldrijders door het zand liepen om het kerkplein te bereiken.
Etien en Fabian vonden ons terug en terwijl mijn maag het stilaan verloor van de koeken vertrokken we opnieuw via Oostvleteren, Westvleteren,Koekuit, Poperinge naar Westouter.
De eerste helling van de dag, de Rodeberg, was tevens het sein voor Bruyntje om de beentjes los te gooien. Onze topklimmers, Ayran,Rudy, Bruno en enkele anderen klommen echter ook gezwind elke helling op, alsook de tandem op zijn grootste kroontjes achteraan.

Mijn zwanenzang ging verder en ik onderging helling na helling energieloos en aanschouwde het complete deelnemers veld van achterenuit.

Via Loker bereikten we snel de zijkant van de Kemmel, de Monteberg dus, gelegen in een prachtig stukje natuur, naar boven sluipend onder een hemelbed van schaduwwerpend gebladerte, doch minder zwaar dan vooraf werd gedacht.

Na Dranouter en sint Jans Cappel bedwongen we de Zwarteberg, nadien gevolgd door de Catsberg, waar je onze groep slingerend zag naar boven kronkelen naar een hoogte van 109 meter en waar vooraan alle registers nog eens werden opengetrokken.
Boven op de top kon je,als je nog klaar zag tenminste, genieten van een duizelingwekkend panorama.

Na de afdaling reden we via Steenvoorde naar Watou waar onze middagstop was gepland.
Op het dorpsplein kon ik mijn suikergehalte stilaan terug op peil brengen en kruimel per kruimel wat vaste voeding naar binnen werken.
Bij de start na de pauze kwam er wat meer leven in dit lijk en bijgevolg terug wat meer motivatie, met de kustlijn als ultiem doel voor ogen… de kust zien en sterven dus…

Opnieuw vertrokken dus, maar aangezien de containerparken op zon- en feestdagen gesloten zijn,had iedereen zijn rommel op straat gezet zodat we slalomend tussen de gelijmde eetserviezen, de verkrachte koekoeksklokken en de uitgelezen stripverhalen, ons koppig een weg baanden naar de andere kant van de straat.
Onze volgwagen, opgehouden door een ijverige ijsventer kon toch nog aan een politieachtervolging ontsnappen en ons zonder brokken bijbenen.
De volgende Rommelmarkt zou echter niet lang op zich laten wachten maar zorgde gelukkig voor heel wat minder tijdsverlies.
Via Hondschoote en de eindeloze steenweg naar de Moeren, bereikten we dan toch uiteindelijk de kust rond 4 uur in de namiddag. Aangezien de duizenden dagjestoeristen de kust en alle terrassen hadden ingepalmd met dit stralende weer, besloten we onze laatste stop korter bij het hotel in te lassen bij het buitenrijden van Adinkerke in het Lusthof waar een oud wielrenner, ook Lust genaamd, ons de wielerverhalen van zijn volledige familie uit de doeken deed.

Toen we besloten naar het hotel te fietsen, had Stijn via een al dan niet toevallige lekke band in de Oerenstraat de groep tot stilstand gebracht zodat we een ontmoeting hadden met de Evangelische Christelijke Zending uit Vleteren, die ons via een papiertje “Een boodschap voor U !  “ hun overtuiging opdrongen.

Nadat Etien voor het eerst dit weekend een wiel had vervangen werd rond de klok van zessen ons hotel bereikt.

Na een lekkere apero, konden we opnieuw genieten van een overheerlijke maaltijd, wildpaté met rozijntjestoast, tomatensoep en haasje archiduc met kroketjes.
Het heerlijke dessertje,bavarois met speculaas was de ideale afsluiter van ons gastronomisch verblijf;
Nadat we nog konden genieten van een duet van Stijn en Jan, die de hits van Laura Lynn en Frans Bauer uitbundig ten berde brachten, besloot ook het wolkendek wat regen te produceren tijdens de avond en nacht.

Maandag  5 juni 2006

Etien besloot, na een woelige nacht, die ene lekke band die door zijn hoofd spookte te repareren, tot grote verbazing van Paul die hem zei dat hij nog een kwartiertje moest wachten want dat het nog donker was buiten…
Op de derde dag verrees Hij…en ik dus ook…en ik besloot opnieuw te genieten van mijn ontbijt, zonder verse koeken dit keer maar met een tikkeneike waar Frederik zo had om gesmeekt.

Ingepakt en ingesmeerd verlieten we na het nemen van een groepsfoto de bazin,richting Diksmuide, richting binnenland.
Mark, immer gemotiveerd, praatte de kilometers verder aan elkaar en loodste ons door het oorlogsverleden en door de polders.
Langs de Toren in Diksmuide, langs de ijzer, langs de loopgraven van onze voorvaders…we werden er zowaar even stil van.

Via Kaaskerke en Vladslo hadden we op de middag afspraak in Egem, waar de waardin haar café speciaal voor ons opendeed en onze lunchpakket met smaak werd verorberd.

Via Tielt en Deinze telden we de kilometers af, en hoe dichter we de thuishaven bereikten, hoe korter we bij de kaap van 400 gereden kilometers kwamen,maar overschrijden,dat zat er niet meer in.

In Balegem hielden we nog even halt voor een laatste stop, om dan gezamenlijk en zonder opgevers Burst te bereiken om 16u30.

Een geslaagde driedaagse, met dank aan de organisators :

Ayran, Mark, Jos en Fabian, en

met een speciaal woordje van dank ook aan :

Paul,Luc,Luc,Frederik,Bruno,Wim,Gilbert,Danny,Stijn,Etien,Geert,Jan,Guy,Rudy,Willy,
Marcel,Bart,Sven,Kevin en Christophe voor het brengen van een gezellige sfeer en voor heel veel leute en plezier.

Tot volgend jaar…en tot volgende zondag…bij leven en welzijn..

PS : de Boodschap is te verkrijgen op aanvraag...

VDB

Zondag 11 juni 2006: Brakel.

Na de vermoeiende 400 kilometers in het Pinksterweekend hoopten we op een uitgebreid deelnemersveld voor een ritje naar Brakel.
Met temperaturen die op de middag met de 30 graden zouden flirten, en een wolkenloze blauwe hemel gingen 52 ingesmeerde benen van start, onder leiding van Danny.

Hier en daar blonk een blaasje op de lippen, en de bij enkelen nog wat flanellen beentjes verraden toch dat men nog niet 100 % was gerecupereerd.

Tot ons groot plezier kwam Tommeke nog eens aan de start, en veegde ook Hans de voorlaatste nul van onze tabel….komaan Dirk !!

Via Woubrechtegem,Steenhuize, Ophasselt en Schendelbeke golfde het parcours van betonbaan naar betonbaan.
Via Deftinge, en de alternatieve beklimming naar de top van Parikeberg, kronkelden we ons net zoals de Zwalmbeek naar de Vlaamse Ardennen.

Danny had een prachtparcours uitgestippeld door een groen glooiend landschap.

Hij koos ervoor een tiental klimmetjes op het menu te zetten ter ere van Vaderdag :

Hij serveerde ons als aperitiefje de olifantstraat in Brakel tot de top van Ten Bosse..

We namen een voorgerechtje via de eindeloze kleibergstraat naar de top van de valkenberg…

We slurpten als soepje de warande met vossenbroekstraat naar binnen…

Om uiteindelijk als warm hoofdgerecht de kloosterbosstraat onder de neus geschoven te krijgen…

Er werd gepufd onder een loodzware zon….en kregen almaar meer dorst.

Op de top werden dan maar de drinkbusjes bijgevuld met heerlijk lauw water, bij gebrek aan een frisse Derijck of gekoeld glaasje rosé……

Geen menu zonder dessert, en chefkok Danny liet ons nog eens lekker proeven van de Pijpketel met als pousse-café de Arestraat in Herzele waar Mark er van door trachtte te gaan maar stevig werd gecounterd nog voor de top was bereikt.

Toen er op de Groenlaan werd gefloten om even halt te houden, bleek iemand het wegdek te schilderen met de zopas gegeten menu, maar al rijdend figuurtjes tekenen bleek niet zo evident zodat we besloten de moedige blekeling op te wachten aan het gemeentehuis tot hij leeg genoeg was om door te fietsen.

Na 68 kilometer en een gemiddelde van meer dan 25 km/u, hadden we behoefte aan iets fris ter vervanging van ons heet water, die opgewarmde suikerdrank en gesmolten energiereep.

Santé, smakelijk en tot volgende week !!!

Zondag 18 juni 2006: FWOR Gunther Verbraeckel Classic.

Thema : FWOR, een organisatie die zich inzet voor onderzoek naar ruggemergletsel
m.a.w. de Gunther Verbraekel Classic.

Een gedeelte van het bestuur onder leiding van Wim hielp mee aan de organisatie van het sportieve luik,een niet te onderschatten taak.

Bij de start om 8u30 hadden 31 leden zich gemeld om 1 of 2 rondjes van 35,5 km mee te fietsen of om een bepaalde functie uit te oefenen ter ondersteuning.

Mijn smeekbede vorige week aan het adres van Dirk werd aanhoord en we zijn dan ook blij dat alle ’nullen’ zich hebben aangemeld de laatste weken.

De eerste ronde was er ééntje vol kommer en kwel, laat ons zeggen “Murphy’s law” in al zijn uitwerkingen en nevenwerkingen want al wat maar kon misgaan, ging dan ook mis in een uurtje tijd.
Van leeglopende bandjes, klapbanden, haperende versnellingsapparaten, achtergebleven fietsers, lege drinkbussen, loslopende honden, slenterende tractors, roekeloze gehaaste chauffeurs tot verkeerd geparkeerde auto’s…en met als hoogtepunt een duik in het gras en in de beek van Paul !!
Gelukkig stond er geen water in of er was er ook nog één verdronken deze zondag…

Ondertussen waren we de tandem wegens mechanische problemen spijtig genoeg al kwijt van in Herzele.

Het uitgepijld gezinsparcours was niet zo vlak als gedacht met als grootste hindernis toch de knoet van Gotegem die we dus uiteindelijk 2 keer boven moesten.

Onze trouwe mechaniekers, in een jasje van fluo, werden zelfs even wegkapiteins op twee gevaarlijke plaatsen.

Die eerste ronde, nog met Dirk en Marcelleke, verliep dus tergend traag en we passeerden ons lokaal voor de eerste keer pas na 1u45min fietsen.

De tweede ronde, onder een fel prikkende zon, was een tamelijk nerveus gedoe. Men wou het tempo stelselmatig omhoog drijven om de verloren tijd in te halen met gevolg dat de groep in meerdere delen ging splitten.

In deze ronde werden we wel van pech gespaard en de 35,5 km werden afgelegd in 1u25 vooral onder impuls van Danny,Willy,Luc en Rudy.

We bedanken de leden voor hun massale opkomst ten voordele van dit goede doel en zullen niet nalaten ook in de toekomst ons steentje bij te dragen daar waar nodig.

Tot in Flobecq mannen, en als het kan… weer 30 man…!!!

VDB

Zondag 25 juni 2006: Flobecq.

Het schooljaar loopt op zijn einde…de vakantie nadert met rasse schreden…
en deze laatste zondag van juni werd Flobecq het doel van deze rit.

Wie hoopte op een vlakke rit was er alweer aan voor de moeite want Mark had de vlaamse ardennen als decor uitgekozen en daar is het zelden plat.

25 leden, nog altijd boven de 50% dus, namen deel aan deze niet-politiek groengetinte rit.

De aanloop via Sint-Lievens-Esse en Sint-Maria-Oudenhove was minder heilig dan de namen deden uitschijnen, want we moesten vaak uit het zadel om op de trappers te lopen en om zo de juiste klimkadans te vinden.

Enkele oude bekende plaatsnamen zoals de olifantstraat of  kloosterbosstraat,nog goed in ons geheugen gegriefd dankzij Danny, werden via andere wegen aangesneden om verderop in Brakel te belanden.

Het enige dat deze keer aan de volgwagen met onze mechaniekers werkte, was het oranje knipperlicht, want Roger en Etienne konden heerlijk relaxen…en daar waren ze ook eens hartstikke blij mee.

Met de bekende radar steeds in zicht, genoten we ondanks de afwezigheid van de zon en wat licht gedruppel,toch van de heerlijke landschappen die Mark ons aanbood.

Na de doortocht in Flobecq en Everbeek, begaven we ons richting Geraardsbergen, waar we de Muur rechts lieten liggen tot grote opluchting van velen.

Via de beruchte kleinere klimmetjes in Groot-Herzele kwamen we in Burst terug droog en uitgedroogd aan na 66 km.

Tot spijt van velen begon het na de rit hevig te regenen zodat we toch nog nat maar enigszins tevreden huiswaarts konden fietsen.

Nog een kleine tip voor Jeroen : ROOD betekent stoppen en voet aan de grond zetten in plaats van te gaan liggen…die jeugd van tegenwoordig toch !!

Tot volgende maand…op naar Opwijk !!

Zondag 2 juli 2006 - Opwijk.

Lag het aan het begin van de schoolvakantie ? Lag het aan de zwoele kermisnachten? Of lag het aan de extreem hoge temperaturen ? De opkomst van slechts 20 leden zette waarschijnlijk een trend voor de komende weken.

We lieten het niet aan ons hart komen, de lijstduwers waren aanwezig, en met gids Ayran trokken we richting Opwijk.

Met een start via Haaltert, Aalst, Affligem en onder meer Lebbeke en Buggenhout kregen we dit keer een lekker vlakke omloop voor de wielen geschoven.

Genietend in de blakende zon, bollend over opkrullend asfalt, zwetend door windvrije korenvelden…geen fata morgana te bespeuren, enkel geconcentreerd stevig trappen dat het zweet van je armen parelde bij 30 graden…heerlijk fietsen is dat toch.

Bij het keerpunt en het verlaten van Opwijk zuchtte een klein briesje lichtjes in de rug wat het tempo van 26 à 27 km per uur optrok naar een kleine 30…maar de groep sloot nauw aan en niemand had problemen om te volgen… alhoewel de zwevende rib van Paul in Erondegem eventjes aan zijn rem trok.

Dit parcours leende zich echter tot deze snelheden en naarmate we Lede naderden, verhoogde met het gemiddelde ook het dorstgehalte.

De zon brandde door de helm, en het werd lichtoplopend in Mere eventjes stil, totdat Jan,Luc en Stijn nog eens een “Arrivederci Hans” van Laura Lynn door het peloton joegen…was het een acute zonneslag of een neveneffect van bloeddoping…ik weet het niet, maar controles na de rit dringen zich in de toekomst op !!

Na bijna 70 km aan een lekker gemiddelde van 26,2 km/u was een verfrissing welgekomen…

Volgende week een stukje geschiedenis met oorlogsveteraan Luc…we kijken er al naar uit..

Ter plaatse rust…

VDB

Zondag 9 juli 2006: Bunkertocht.

Welkom oudstrijders,oudgedienden en gewonde oorlogsveteranen.
De gebroeders Van De Sijpe onder leiding van Luc hadden een ernstige mars in petto. Gewapend met stalen ros,drinkbus en proviand, beschermd door valhelm en zeemvel vertrokken we aan de kerk van Burst richting slagveld.  
Deze tocht,de bunkertocht, was meer dan een ritje in eigen streek. Je reed letterlijk door een stukje geschiedenis, denkend  aan de "Slag om Kwatrecht" van 20, 21 en 22 mei 1940.
Het “5 Linieregiment” was hier na twee zware dagmarsen, vanuit Humbeek, aangekomen op 19 mei 1940.
Een deel van het “5 Linie” nam stelling in een tiental bunkers van het Bruggenhoofd van Gent, anderen graafden stellingen om zoveel mogelijk terrein te kunnen verdedigen.
Vanuit deze stellingen en deze bunkers nam het 5 Linie de Duitsers onder vuur toen die op de avond van 19 mei 1940 opgemerkt werden, komende van Oordegem, ten oosten van Wetteren.
In de Belgische " Achttiendaagse Veldtocht" van 10 tot 28 mei 1940, staat de Slag om Kwatrecht bekend als een erg moedige en vooral hardnekkige veldslag, waarover de Duitse radio in die dagen melding maakte van "Onverwachte, hardnekkige weerstand waardoor de Duitse opmars voor de eerste maal sinds de inval in Nederland, Frankrijk en België, gestopt werd. "
Pas nadat van hogerhand het bevel kwam om zich naar het westen terug te trekken, verliet het 5de Linie de stellingen van het "Bruggenhoofd van Gent".
Ook wij hadden in die sfeer onze fietscodetaal wat aangepast :
Gestrekte arm naar links = peleton links, gestrekte arm naar rechts = peleton rechts, gestrekte arm omhoog = peleton halt ! ; De codewoorden “nenotto” = vijandig voertuig komt ons tegemoed, “nenottowe” = vijandig voertuig haalt ons in, “tegenligger” = frontaanvallend vijandig persoon en “plat” = neergeschoten gesneuveld groepslid…staan voor altijd in ons geheugen gegriefd.
Er sneuvelden in Wetteren 53 militairen van het 5 Linie en nog vijf zouden enkele dagen nadien overlijden aan hun verwondingen. De Duitsers telden hier echter 279 doden en bijna 600 gewonden.
Het monument van het 5 Linie staat links van de kerk van Wetteren-Kwatrecht, langsheen de baan N9, Gent-Aalst.

Commandant Luc had voor ons meer dan 20, al dan niet verscholen bunkers teruggevonden, ook al moesten we voor ééntje even een privéterrein op.
Het weer was wel eventjes onstabiel maar lekker warm. En met slechts 2 neergeschoten makkers die Roger en Etien vanuit hun tank oplapten reden we van bunker naar bunker,van dorp naar dorp, in het gelid en met strak tempo.
Toen onze munitie was uitgeput bereikten we onze kazerne na een gevecht van meer dan 2u30…
We waren moe, maar hadden weer iets om over bij te praten….
Bedankt Luc voor dit origineel idee en prachtig stukje omloop.
Peleton halt…

Zondag 16 juli 2006: Scheldevallei.

Net zoals in de ‘Tour de France’’ van dit jaar is ook ons deelnemersveld wat teruggelopen voor de zondagse vakantieritten,laat ons hopen dat het niet aan doping te wijten is.

Met alweer zeer hoge temperaturen, maar met een aangenaam briesje, reden 22 leden naar de boorden van de Schelde.
Gebruik makend van de aanloopstrook van de driedaagse, konden we ons voldoende opwarmen voor een aangekondigd vrij parcours op het jaagpad van Gavere naar Zwijnaarde.

De temperaturen klommen vlotjes naar de 30, de snelheid vlotjes naar de 40…
De  kopgroep werd wisselend gemend door o.a. Jeroen,Bart,enz… maar echt weg rijden zoals Wim en Ayran probeerden leek alvast zelfmoord, want ze lieten zich wijselijk terugwaaien mede door een vervelende tegenwind;
Ondertussen had er zich achteraan een kleine gruppetto gevormd die genoot van het water, het landschap,loslopend wild en …fietsende konijntjes…

De eindsprint, na 12 kilometers, werd beslist door de ultieme jump van de voorzitter. Hier en daar was er ondertussen al ééntje gelost in de slotfase.

Toen de rust en de grupetto was teruggekeerd, en we via de thuisbasis van gids Mark terug richting lokaal smolten, konden we aangebrand en uitgedroogd , toch nog 63 kilometers op onze post-it noteren. De kop van de rangschikking werd alvast uitgedund.

Onze mechaniekers konden ons ook nog navertellen dat VABOTEX bij het kruisen van de N42 bijna werd herleid tot EX…gelukkig had die 4x4 ABS…en geen paarden in zijn aanhangwagen !

Volgende week trekken we de Cols van de Ardennen in…die zonder schuim weliswaar.

Vergeet uw fietsschoenen en proper onderbroek niet !

Zondag 23 juli 2006: La Roche.

Vandaag is rood… de kleur van verrijkte bloedzakjes.
Vandaag is rood… het rood van zwart geel rood, de driekleur op mijn wieleroutfit.
Tot zover de voorstelling van uw gelegenheidsauteur voor dit stuk.

Ik kreeg dus de eer om een dagje door te brengen in het gezelschap van de rood-groenen van WTC Burst. Getrainde atleten die bovendien een taaltje spreken dat ik zelfs na drie interne vertalingen nog niet volledig doorheb. Geen sinecure dus, maar wel iets waar ik naar uitkeek. Na de moeilijkste klip van de dag te hebben genomen, de wekker, ging het richting Merelbeke. Een goede gids was namelijk geen overbodige luxe om het vertrekpunt te vinden, en bovendien woont daar mijn toegangsticket tot deze dag. Mark rijdt zelfs met zijn ogen dicht en op versleten sletsen richting Burst, dus daar zat ik safe. Eens aangekomen in Vlekkem, een dorp met wellicht meer feestzalen dan inwoners, bleek Kathleen al klaar te staan. We slo(e)ften richting menigte waar de sponsor ook nog eens de fietsen in de aanhangwagen mocht hangen…
Wat een dolle rit! Al snel begon ik me vragen te stellen bij de goesting van de leden om in de Ardennen te rijden. Terwijl ik rustig een boekje las (dat ironisch genoeg luisterde naar de naam: ‘Fietsen in de Alpen’) hoorde ik allerhande grappen over afdalen, nakende onweders en grupetta’s… Erger werd het toen de zenuwen der oude getrouwen toesloegen en zich overzetten op hun darmstelsel. Ik bleek een strategisch slechte plaats te hebben gekozen zo vlak naast de tweede deur…
Over naar de tocht zelf. We vertrokken in Rendeux richting Hotton, de weg helde naar beneden: iedereen content. Van daaruit ging het richting Erezée en werd er voor het eerst kennis gemaakt met de wetten van de zwaartekracht. Newton (die van de zwaartekracht) zal wel niet de meest favoriete wetenschapper onder wielertoeristen zijn, toch ben ik van oordeel dat iedereen die van de sport houdt de geboden kansen moet aangrijpen om bergop te rijden. Na de côte d’Erezée en de Col de Trou de Loup, die mooie door het bos, ging het richting Baraque Fraiture. De voorzitter etaleerde er zijn mooie stijl (mag ik nu nog eens mee?). Nonkel Rudy is ook een fijn mens. Half wazig (een direct gevolg van de vorige zin) kon ik nog net zien dat de top op een brug ligt. De ‘bus’ waarvan op de bus nog sprake, lijkt stilaan een trolley met een zeer groot rekgehalte. Op de beklimmingen komt er steevast verbrokkeling (hellingen zijn zo eerlijk) maar dat is natuurlijk niet waar het eigenlijk om gaat. Op de top, daar vervallen alle verschillen. Talent is ook een vorm van graag willen!
Het lastigste ligt reeds achter de rug en we verorberen onze sandwiches (den Danny zat daar voor iets tussen naar het schijnt) bij een Waals heerschap alvorens onze tocht richting Houffalize en de Col de Couturi (die met het houten omheiningske) door te zetten richting Bertogne en de Col d’Ortho. Deze laatste doen ze ook in Luik-Bastenaken-Luik, maar dan wel langs de kant dat wij hem afdaalden. Enfin, we vlammen dus La Roche binnen en kunnen op zoek naar de camping en bus. De bus staat op amper 500 hoogtemeters van de camping dus dat valt best wel mee… 
We wassen ons gauw in de Ourthe alvorens volledig te worden ondergedompeld in de kindercarnaval-sfeer. Naast spider man, een prinses en een goede fee kunnen wij pronken met de goede Fré. Dat zou die van het bier zijn, en wellicht ook die van de vele mopjes…
De dames, die zullen het wel naar hun zin gehad hebben (let op het puur speculatieve karakter van deze zin). De grootste vrees van de mannen, de Franstalige gids, bleek ongegrond. Het broodje zonder beleg en het gesmolten ijsje (van Nadine?) waren slechts een akkefietje op een verder rimpelloze dag, waarin de trots over de prestaties van de mannelijke wederhelft vast de bovenhand had!
Op de terugweg bleek er plotseling een ‘sitting comedian’ te bestaan, met wie ik vermoedelijk later aan het rijkelijke buffet maatjes (voor een goed begrip, daar stond hij denk ik) werd. Makkie (zo klonk het echt) bleek een zwaargewicht onder de koks. Het buffet was trouwens super!
Na wat wijn bleken de sterke verhalen terug de kop op te steken en was iedereen al vergeten wat ze eerder die dag hadden gedacht tijdens het klimmen. Om beleefdheidredenen zal ik dat maar niet vermelden…
Dagen als deze zijn de beste, en niet is leuker dan bergop rijden. Zeker als je (op de) top bent.

Bijna vergat ik te vermelden dat we een lief klein konijntje en een roofvogel zagen! Of was het een roofkieken…
 
Groeten van de vreemde eend.

Steven Verniers (gastrijder)  

Zondag 30 juli 2006: Landskouter.

Met een twintigtal moedigen, op de laatste zondag van deze tropische maand, 
pendelden wij op weg naar Kwatrecht.

De lucht was dreigend en ja sommigen onder ons hadden, deze morgen, inderdaad een drupje bemerkt.
De harde kern van, kermis gemeente, Bambrugge waren aanwezig en deze keer spraken ze niet van aflassen door die ene drup. Proficiat Fré
 
Onder leiding van kapitein Wim en zijn trouwe luitenant (Gilbert) lieten wij de trappers vlot rond draaien. De lusstraat bewoners hadden deze week hun rit optimaal verkent om eventuele hindernissen te kunnen ontwijken.

Via rustige wegen en zonder noemenswaardige feiten trokken wij richting de Oosterzeelse deelgemeente.

Jos zat opnieuw op zijn zadel en ja zijn ribben en ook deze van P.A.( een van de lei(ij)ders) waren bijna verleden tijd. De enige heuvel liet eerstgenoemde wel links liggen want hij reed rechtdoor, “de weg moest afgezet worden”.
De keiberg werd evenwel vlot genomen na ons Ardennenoffensief.

Op het kruispunt te Melle moesten wij halt houden en konden de roze olifantjes, op de  blauwe gevel, bewonderen die soms kunnen bewegen wanneer men te veel van dit vocht inneemt. Opgelet de naam van dit vocht is volgens opzoeking: een acute verwardheid dus een verwittigd man is er 2 waard ?

De wegen werden oordeelkundig afgezet door het vakantie duo Ayran ( hij reed reeds 3 zondagen op rij mee) en Danny ( vakantie aan zee)

De jeugd was bijna voltallig afwezig. De aanwezigheid, van de controlefreak, met de hulp van een collega verpleegster kon de eer nog redden. De groene trui van verleden week kreeg een km meer aangerekend in het klassement.

Te Wetteren namen wij de waterweg ( deze er juist naast ) tot aan de brug van Schoonaarde waar een laagvlieger ons in tegenover gestelde richting en op onze rijweg voorbij snoefde . Wij kwamen er met de schrik goed weg.
En wij dachten dat de vele tegenliggers en een groep velotoeristen ( juist in een draai ) met een te hoge waterstand de gevaarlijkste klip was!

Onze mecaniciens hadden een rustige dag tot juist voor Impe toen Luc zijn braque los kwam, er zijn kosten aan de leider zijn instrument.

Op de Gentsesteenweg was er opnieuw een snelheidsgek maar door de correcte
signalisatie raakten wij voltallig over en konden de beklimming(?) naar de kerk
van Erondegem maken . Er kwam een verrassingsaanval van de tandem, op deze nieuwe asfaltweg ( waar zijn de mooie kasseien) en ja nonkel zat ingesloten. Een familielid kon de eer eventueel nog redden, dank U Jeroen.
Deze keer geen gekalf maar onderweg liep er wel een op vrije voeten, sorry een op 4 poten.

Toen een groep wielerterroristen ook onze weg opreden was de grootste club van heinde en ver bijna een feit, maar het feest ging niet door opdat wij een vochtige halte te Mere hadden terwijl de geel/zwarte een droger pad kozen.
Wij laven liever de dorstigen; leve de rood/groenen.

Nadat wij de inwendige mens bevochtigd hadden kregen wij op de terugweg de eerste druppeltjes een voorbode van het einde van de hittegolf en onze mooie rit.

Hopelijk zijn er in de komende dagen geen ontploffingen want op 12 augustus rijden wij naar het rampgebied, vandaag 2 jaar geleden.

RVD

Zondag 6 augustus 2006: Deux-Acren.

Na het lezen van 74 mails en enkele leuke columns, na 20 dagen afwezigheid in het peleton, na een intense mentale rustperiode, in combinatie met een gastronomisch zware voorbereiding....dook ik deze morgen uitgedost in onze clubkleren weer aan ons lokaal op….en ik was er niet alleen !!

Bart en Gino hadden het verhelderend idee hun regio eens in de spotlight te brengen. Deze tocht leek me bovendien de ideale voorbereiding op de daguitstap van volgende week, die ongeveer in hetzelfde landschap plaatsvindt.

De aanloop was voor velen uiteraard geen onbekend terrein, maar na de beklimming van Onkerzele-berg doken we naast de Muur naar duistere oorden.
Hier hadden we met onze tochtjes in de loop der eeuwen nog nooit doorgereden en vanaf Deux-Acren,dat we al na 26 kilometer bereikten, doorkruisten we machtig kleine weilandweggetjes, reden over minieme bruggetjes, dwars door dreven, omheind door reusachtige bomen, om uiteindelijk als ruiters op wilde paarden te verdwalen in de bossen van Lessen.

Onderweg passeerden we op een kuitenbijtertje ook nog de woning van Claudy Cri-Cri.

Via enkele prachtige groene lussen, was het toch wachten tot na Bever en Viane om weer enig oriëntatiegevoel tussen de oren te krijgen,maar toen we naast de Bosberg uitkwamen wisten we dat we golvend huiswaarts reden.

Nonkel Willy legde zich nog even te rusten op de drukke steenweg van Brakel naar Ninove, volgens insiders een gevolg van het uitwerken van zijn pillekes, want één van de nevenwerkingen op de bijsluiter beschreef, na overmatig en langdurig gebruik, “het zwaarder worden van de balzak aan één zijde met evenwichtsstoornissen tot gevolg”

Enfin, zonder erg dus ,en ook zonder opgaves  besloten we onze etappe via Steenhuize en Esse af te werken.
We hadden toch mooi  71 kilometers verwerkt, en we hadden weer eens nieuwe horizonten verkend.

Bij deze hartelijk dank aan Bart en Gino…voorbeeld zeker voor herhaling vatbaar.

Wie weet inspireert het anderen om ook eens een ritje te ontwerpen !

Tot ziens en tot zaterdag !!

Dinsdag 15 augustus 2006: Rally Erpe-Mere.

Alhoewel het meer herfst dan zomer leek verzamelden ongeveer 200 wielertoeristen zich rond ‘t bierwinkelen voor de jaarlijkse afspraak van de rally van Erpe-Mere;

Het parcours werd samengesteld uit 2 lussen. De eerste lus slingerde zich langs kleine modderige steegjes op grondgebied Herzele.
Na een vroege lekke band waren we al snel Wim kwijt, en ook Bart had al snel met hetzelfde probleem te kampen,we zouden hun pas later terugzien.

Op het einde van de eerste doortocht werden we te Terhagen nog getrakteerd op een flinke regenvlaag (alweer nat na de daguitstap dus)  zodat we na 35 kilometers al druipend ons eerste drinkbonnetje consumeerden.

Jos en Christophe besloten zich op het droge te houden, de rest van de kleurrijke doch bespatte bende begon aan het tweede gedeelte,dit keer op grondgebied Erpe-Mere.

Alle zijwegen werden keurig afgezet door motoracers in fluojasjes, en streekrenner Kevin Van Impe vergezelde ons de hele voormiddag, hij bleek trouw te blijven aan zijn roots,en dat siert een mens.

Ondertussen werd er onderweg stiekem gepraat tussen de twee leiders, maar het duimpje-wijsvinger-gebaar was niet zichtbaar.
De titel werd ons insziens dus niet verkocht…hopelijk werd er wel gepraat over een gratis vat…!?

Na nog enkele regenbuien en met weggesleten remblokjes bereikten we steeds natter het station van Burst na 68 kilometers, waar een deel van het bestuur op de uitreiking van de trofee wachtte en het grootste deel van onze leden afzakte naar ons vertrouwd lokaal.

Tot over 5 dagen,

VDB

Zondag 20 augustus 2006: Groot Herzele.

Na de wateroverlast van de vorige dagen en uren vreesden we bij aanvang van deze uitstap dat we grotendeels aan een veldrit zouden deelnemen.

Maar,het geluk was aan onze zijde. Het regende niet meer zodat we onderweg enkel werden vergezeld door dreigende wolken en nu en dan een streepje zon.
De regenjasjes bleken al snel overbodig en werden bij de eerste gelegenheid opgevouwd.
De stevige wind blies vaak in het nadeel maar deed wel zijn werk en droogde netjes het wegdek.

23 leden en een jeugdige gastrijder besloten alle deelgemeenten van Herzele te doorkruisen.
Ik had voor deze lokale rit enkele onbekende en vaak ook typische kleine straatjes uitgekozen;
Dit parcours was ongeveer een samensmelting van de Amelrikroute en de Burchtroute.

Maar, deze streek, die zich nog voor de poort van de vlaamse ardennen bevindt, is eigenlijk zeer heuvelachtig, en dat hebben er velen aan de kuiten ondervonden.
Vooral voor de tandem was het een hele klus door het vele draaien en keren, en door de opeenvolging van de klimmetjes…het vat was bij hen dan ook af op het einde.

Door het vervuilde wegdek hadden we regelmatig een pitstop nodig wegens een paar lekke banden,zo ongeveer om de 20 minuten ééntje…

Na de eerste heuvelzone in St.-Antelinks en St.-Lievens-Esse konden we even recupereren op een vlakker stuk, en bolden we met de wind in de rug richting de Burcht van Herzele.

De finale, hoofdzakelijk op binnenbaantjes te Borsbeke bracht ons nog drie nijdige kuitenbijtertjes.
Aangezien het nog even droog bleek te blijven maakten we op het einde nog een lusje via Aaigem en Bambrugge alwaar de traditionele massaspurt richting kerk van Burst werd betwist.

De gemiddelde snelheid kwam,mede dankzij Wim aan mijn zijde, uit op 25,5 km/u na 61 kilometers fietsen.
Nog voor de eerste pint was getapt, zorgde de eerste regenvlaag al voor een nat wegdek, met andere woorden, we hadden nog 30 seconden over om tijdig binnen te zijn…van perfecte timing gesproken !

Clubleden, bedankt voor jullie gezelschap en hopelijk tot komende zondag !

Zondag 27 augustus 2006: Eke-Nazareth.

Qua weerbeeld, éénzelfde scenario als vorige week, een regenvlaag voor de start, zwaar bewolkt met af en toe zelfs zonnig momenten tijdens de rit, gevolgd door een stevige bui net na de rit.

Gids Ayran, met twintig volgelingen, stoof meteen met hoog tempo richting Zwalmstreek.

Na 5 km, alweer op de markt in Herzele (wat is dat toch met die plaats?), brak het zadel van Gino. Bij gebrek aan vaseline of eventueel een nieuw zadel zat er voor de onfortuinlijke renner niets anders op dan zadelloos terug te keren.

Dit parcours, gebaseerd op een uitgepijlde omloop,de jokertocht, volgde grotendeels de Zwalmvallei en de Scheldevallei.
We hadden het geluk kennis te maken met heel wat nieuwe baantjes in de Zwalmstreek. Helemaal boven na een helling, konden we zelfs genieten van een prachtig zicht op de gehele zwalmvallei, een groen landschap met kerktorenspitsen die in de verte verrezen uit de grond.

Nadat we het keerpunt hadden bereikt, blies het zwak briesje in ons voordeel, wat het gemiddelde alleen maar omhoog joeg.

Een lekke band en een geblokkeerde rug bezorgden Fré een lastige voormiddag maar hij beet door.

In de groep ook een nieuw gezicht, Ward, een jeugdig talent dat voor de tweede maal een poging ondernam om zijn vormpeil met de besten onder ons te testen, en dat bleek ruimschoots geslaagd.
Hij beloofde dat hij met ons het seizoen zou afwerken om dan officieel lid te worden in 2007. Elke verjonging binnen de club is uiteraard aan te moedigen.
Zijn bijnaam heeft ie al, Oscarito, wegens de treffende gelijkenis met Oscar Sevilla.

Ayran en Wim brachten de gerodeerde groep met een gemiddelde van 26,3 km/u na 73 km terug naar huis
Op de steenweg van Hillegem naar Burst, na een korte pitstop bij een sponsor, trok de tandem in een onbewaakt moment, eventjes stevig door tot boven de 40 km/u maar ze werden snel tot de orde geroepen door de voorzitter.

Ik hoop dat jullie volgende week weer talrijk aanwezig zullen zijn…we veroveren dan met ons stalen ros het kasteel van Gaasbeek…

Tot dan, pedaalridders !!

Zaterdag 2 september 2006: Gaasbeek (Daguitstap).

Voor de laatste daguitstap van het seizoen 2006 hadden 25 leden zich vooraf ingeschreven.
Wegens 1 overslaper gingen er uiteindelijk 22 van start met de fiets, en twee met de volgwagen.

Met gids Christophe vooraan op de fiets en gids Jos achteraan in de volgwagen, werd iets voorbij 8u30 het startsein gegeven.

Het was bewolkt maar droog, en de temperatuur was best aangenaam om te fietsen.Af en toe kwam de zon erdoor.

Traditiegetrouw werd deze rit op voorhand alweer eens omschreven als “licht golvend”, maar de naakte waarheid werd onderweg brutaal verkracht…
In moeilijkheidsgraad hoefde deze rit,volgens onze toekomstige kampioenen, nauwelijks onder te doen voor “la Roche”, mede door de vele naamloze klimmetjes in het pajottenland.

Via prachtige kleine baantjes reden we in de voormiddag richting Tubeke. Er waren adembenemende vergezichten. De rand om Brussel bleek echt wel groener dan vooraf gedacht, we reden dan ook vaak op stukjes parcours van “de gordel”,en daar waren we niet alleen.

Stilaan kwamen we in de thuisstreek van Christophe en hij merkte op dat de hoge mast van Sint-Pieters-leeuw in de verte zowat het herkenningspunt van onze tocht in deze streek was.

Na een stevige opwarming werd er voor de middag besloten de “De Bruine Put” te bedwingen, een klassieker binnen het wielerpeleton.
Door een aflopende ketting was ik echter genoodzaakt de groep te laten rijden.
Nadat Jos me opnieuw op gang had geduwd en Fré me had “opgewacht” kon ik op de top de groep opnieuw vergezellen voor de aanvang van de steile afdaling waar de 60km/u vlotjes werd overschreden.

Net voor de klok van 12 uur passeerden we het kasteel van Gaasbeek, en na een afdaling rond het domein parkeerden we onze fiets na 75 km aan café pajot, waar we in de tuin onder een heerlijk lentezonnetje onze broodjes met geuze,cola of warme choco verorberden.

Een uurtje later ging het tweede deel van de rit van start. We zouden nog niet onmiddellijk huiswaarts fietsen, maar eerst een ommetje maken richting “keperenberg”.

Eens de broodjes verteerd bereikten we al snel de voet van deze helling.
Wim trapte zijn versnellingsapparaat naar de vaantjes, zodat de brokstukken in het rond vlogen en hij verplicht was zich er letterlijk bij neer te leggen in volle beklimming.

Toen we even halt moesten houden voor een wielerwedstrijd van de “waod” en we Rudy moesten intomen om ze niet te gaan “halen”, wisselde Wim de volgwagen voor de fiets van Willy, die even een verdiende rustpauze inlaste.

De terugtocht, met als oriëntatiepunt de oude spoorlijn Brussel-Denderleeuw, verliep gelukkig wat vlakker. Deze kronkelende smalle baantjes brachten ons van station naar station, zoals ondermeer Sint-Martens-Bodegem en Ternat.
Toen Christophe 50 meter verkeerd reed en de groep rechtsomkeer moest maken gingen er bijna stilstaand 3 tegen de grond,gelukkig zonder erg;

Aan het station van Denderleeuw,net na 99,99 km, werd de laatste tussenstop georganiseerd omstreeks 3 uur.
Er werd nog even wat vochtreserve opgeslagen voor de aanvang van de laatste 18 km.

In de buurt van Mere en Bambrugge hadden we nog even te maken met de gezinsbond op fietsuitstap, uiteraard aan een slakkengangentje.
Zelfs een afwijking van onze kortste route bleek onvoldoende hen te vermijden zodat we iets verderop er alweer achter plakten.

Via Bambrugge werd aan “de fijnen” besloten de steenweg niet te gebruiken en gewoon rechtdoor te bollen.
Uiteraard eindigde deze rit via deze weg met de klassieke massasprint richting kerk.

We bedanken Christophe en Jos voor deze prachtige rit en kijken al uit naar de daguitstappen van volgend jaar.
Uiteraard zullen we rekening houden met de vraag naar meer evenwicht tussen de vlakke en de golvende ritten, logisch binnen een democratische club.

Volgende week mogen jullie even een weekendje de fiets aan de haak hangen.
Wees allen op post in club-T-shirt of polo en help tijdens ons eetfestijn mee aan de financiering van jullie nieuwe uitrusting van volgend seizoen.

Tot ons volgend samenzijn…en breng massaal “eters” mee !!!

Zondag 8 oktober 2006: Groot Lierde.

Verkiezingszondag 2006...

Velen verkozen eerst te fietsen onder een blauwe lucht en een stralend zonnetje om pas later in de namiddag het  stemhokje op te zoeken.
Z o vertrokken 25 leden en twee gastrijders rond de klok van 8u30 met  gids Danny richting Lierde.

Geen politiek getinte gesprekken onderweg,alhoewel er aan plakborden uiteraard geen gebrek was, maar eerder de traditionele zondagse onderwerpen zoals het voetbal, de koers, lekker bier en vrouwelijk schoon…

Velen hadden het onderweg misschien niet opgemerkt, maar Danny liet ons letterlijk alle hoeken en kanten van Groot-Lierde zien, want op vele plaatsen waren we nog nooit geweest, en tal van smalle baantjes hadden we nog nooit doorkruist….en uiteraard was deze rit weer geheel vlak…euh…licht golvend …?!.

Onderweg verliep tijdens deze rit alles gewoon vlekkeloos, geen lekke banden, geen lossers, geen kotsers, geen verloren camionette…perfectie bestaat dus nog.

Terwijl er voor de feestelijkheden van volgende week onderweg al een tipje van de sluier werd gelicht, waren de twee toekomstige kampioenen het erover eens dat dit seizoen wel één van de zwaarste was in de geschiedenis van Jong & Oud, en ik kan dat alleen maar bevestigen.

De aanwezigheid van de voorzitter had duidelijk zijn impact op het rijgedrag.
Met een clubwaardig gemiddelde van iets meer dan 25 km/u zouden we 58 km afleggen…terug naar “normaal” dus…en dat was maar goed ook.

Volgende week gaan we voor de laatste keer in clubverband van start voor de slotrit.

Als alles dan meezit rijden we een vijftigtal kilometer, met op het einde méér dan één verrassing.

Wees erbij en mis geen seconde, tot zondag om 8u30 !!

Pomp ze nog een keertje op ‘ tjenneke’

Zondag 15 oktober 2006: Slotrit.

Die ochtend aan het kiekenkraam....24 leden tekenden present aan de start voor de laatste rit van het zware seizoen 2006.
Het 25ste lid Wim moest letterlijk uit zijn bed worden gebeld om de groep met een vertraging van een kwartier bij te benen.

Het was net daglicht geworden en de herfstzon verwarmde al snel de spieren.

In deze rit, een ode aan onze kampioenen, koos ik niet voor een ritje rond de kerktoren maar voor een tocht door de landelijke veldwegen van Zonnegem, Balegem, Oosterzele, Velzeke,Strijpen en Zottegem.

Dit parcours was overwegend vlak, enkel op grondgebied Strijpen kon je wat oneffenheden detecteren.

Op de terugweg in Hillegem moesten we even aan de kant voor een ambulance, een ideaal moment voor de beide kampioenen om hun feestkledij aan te trekken, keizer Paul in gele kampioenentrui met de 3 titels er netjes op, en kampioen Luc met aangepaste helm inclusief blauw zwaailicht en gele leiderstrui.
Rudy maakte van de gelegenheid even gebruik hiervan een foto te nemen aan de gesloten overweg van Hillegem.

Even verderop besloot Geertje na een stuurfout een mislukte salto uit te voeren,gelukkig zonder erg, want hij reed na zijn plots contact met het asfalt moedig door.

Via Herzele, Ressegem en Aaigem bereikten we stipt om 10u30 de veldstraat.
Paul had er zijn garage omgedoopt tot receptieruimte, zodat we konden genieten van 2 vaten Derijck en frisdrank voor onze jeugdige renners.
De gastvrouw had zelfs voor een hapje gezorgd.
Uiteraard werd er opnieuw digitaal bewijsmateriaal aangelegd.

Na het ledigen van spijs en drank daalden we verder af naar het einde van de straat,de rit en dit seizoen.
De fiets werd van onder onze kont geschoven, en we zochten allen een plaatsje bij elkaar in het zaaltje van ’t clublokaal.

We dronken er nog ééntje op de kampioenstitels en Makie verraste ons met overheerlijke stoverij,geserveerd met verse frietjes van onze trouwe sponsor die speciaal voor onze clubleden zijn frietvet achter gesloten deur had opgewarmd !!
Wat zijn ze toch verwend die leden niet ??

Na de afwas, de afruim en het vertrek van een verzadigde rambo keuvelden we nog wat na en namen we nog wat plaatjes in de zaal.

Naarmate de “groepspot” slonk, slonk ook het resterend clubaantal met op het eind,zo rond de klok van twee nog enkel de kampioenen aan de toog,bijgestaan door onze trouwe chauffeur Etien…
Allen bedankt voor het gezelschap dit jaar, jullie massale aanwezigheid was een teken van appreciatie naar het bestuur toe, en een bewijs van grote verbondenheid tussen ons allen, met als aanknopingspunt, de fiets.

Tot volgend jaar !!

VDB…(columnschrijver in winterslaap)

Vervolg Columns seizoen 2007.